Ustawa nr C. z roku 1997 o ordynacji wyborczej

W celu zabezpieczenia demokratycznego przebiegu i stosownych gwarancji sprawowania prawa wyboru oraz zapewnienia procedury wyboru, referendum i inicjatyw społecznych Zgromadzenie Krajowe w roku 1997 uchwaliło jednolitą ustawę o ordynacji wyborczej.

Pierwsza część ustawy zawiera przepisy, które należy stosować w przeprowadzeniu wszelkich procedur wyborczych, referendum i inicjatyw społecznych.

W tej pierwszej części zostały określone ogólne zasady tworzenia organów wyborczych (komisji wyborczych, biur wyborczych), zapisane reguły kompetencji i zadań tych organów, kształtowania okręgów wyborczych, prowadzenia ewidencji wyborców uprawnionych i nieuprawnionych do głosowania. Również tu opisano powszechne zasady kampanii, obliczania głosów oraz tryb odwoławczy.

W drugiej części ustawy znajdują się specjalne rozporządzenia ordynacji dotyczące między innymi zarządzenia referendum czy ogłoszenia inicjatywy społecznej.

Taką specjalną zasadą jest, że wyniki referendum na podstawie protokołów komisji skrutacyjnych ustala Krajowa Komisja Wyborcza, a o wynikach referendum Krajowa Komisja Wyborcza informuje na piśmie Prezydenta republiki oraz Przewodniczącego Zgromadzenia Krajowego.